Samen maken we het verschil

Een paar dagen verder. Een paar jaar wijzer. 
Elke dag maak ik allerlei gekkigheid mee. Ik probeer sommige momenten op te schrijven omdat ik anders bang ben dat ik ze vergeet. Maar sommige momenten zijn zo speciaal dat ik die niet in woorden kan uitdrukken. 
Ook al was ik in het weekend ook wel echt even toe aan ontspanning. 
We doen hier verschillende projecten. Een daar van is het opknappen van een centrum voor kinderen/tieners met een beperking.
We hebben met z'n alle als een gek staan schilderen, mooi joh. Mocht ik geen carrière kunnen maken dan hebben ze vast nog wel een baantje als schilder voor me. 
Daarbij kochten we allerlei spulletjes om het gezellig te maken. En vooral de 'Brightroom' om even lekker te ontspannen. Is echt helemaal top geworden! Verliefd ben ik geworden, op de grote beer die ik daar heb achtergelaten.. Gelukkig heb ik ook lekker mogen knuffelen in de bus de weg er naar toe.
Ook organiseren we sportdagen op 2 scholen. We hebben nu 3 (zware) sportdagen gehad. De kinderen zitten in een klas met ongeveer 40 kinderen. Autisme, ADHD hier plakken ze geen stickers. Alles zit bij elkaar. Ze lachen me soms uit met mijn Engels. Maar goed, daar kom ik tenslotte voor. Of ik de kinderen echt iets waardevols kan geven, dat weet ik niet. Maar waar ik nu mee moet dealen is dat ik ze in ieder geval op dat moment een lach op hun snoet kan bezorgen. Ik kan de wereld toch niet verbeteren, hoe graag ik dat ook zou willen. De toeristische dingen zoals kaap de goede hoop, prachtige uitzichten en robbeneiland doen we natuurlijk ook. 
Het is leuk. En ontspannend. Maar het is lang niet zo waardevol als wat ik mee maak met mijn gastgezin en in de arme wijken. Ik besef me dan ook al te goed dat ik dat niet elke dag mee maak. 
Vandaag waren we in een sloppenwijk. Een heel klein meisje kwam ons groeten. We hadden nog eten in onze tas zitten. Ik had mijn perzik niet opgegeten omdat die van de bovenkant een beetje zwart was. Toen ik de perzik uit mijn tas haalde had ik al oogcontact. Ik reikte de perzik aan en dat hoefde ik geen 2 keer te doen. Ik heb nog nooit iemand zo zien genieten van een perzik. Toen ze iets begon te roepen was ik bang dat ze al haar vriendjes en familie ging vertellen dat ik (zwarte) perziken uitdeelde. Maar gelukkig was dat niet zo. Ik keek mijn ogen uit. Ze liep naar haar broertje en deelde het met hem. 
Elke keer als ik nu een perzik zie, zal ik aan dat meisje denken.