Voor korte duur een groot avontuur

Afgelopen zaterdag ben ik naar Marokko gevlogen om eens een keer zelf op vakantie te gaan. Gewoon in de zin van, even genieten. Ik zou daar gaan surfen. Surfen is mij dan ook gelukt! 2 keer 2 uurtjes heb ik flink kunnen oefenen en het ging me beter af dan gedacht. Zondag avond toen ik naar bed ging voelde ik me al een beetje misselijk en hikte ik een paar keer. Misselijk zijn hoort nou eenmaal bij mij, dus dat heb ik wel vaker. Vermoeidheid, spanning het kon van alles zijn. Een uur of half 1 werd ik wakker en ik wist niet hoe snel ik mijn stapelbed uit moest springen, vanaf die tijd ben ik niet meer opgehouden met alles eruit gooien. Ik zal je de details besparen maar ik had de kracht echt niet meer om op mijn stapelbed te klimmen. Tip van de dag: als ze vragen of je boven of beneden wilt slapen. Zeg dan NOOIT ''maakt mij niet uit'' maar zeg: ik slaap beneden. 

Ik voelde me zo alleen.. Na een dag op bed te hebben gelegen heb ik mezelf bij elkaar geraapt en ben ik in de ochtend toch mee gaan surfen. Dit was wel echt een geluksmomentje. Tijdens dat ik stond te shinen op mijn plank zag ik de zon opkomen! Na het surfen durfde ik eigenlijk nog steeds niks te eten en in de middag kreeg ik van mijn lichaam te horen dat ik toch wat te snel van start was gegaan. Ondertussen werd iedereen om mij heen ziek. We probeerde allemaal voor elkaar te zorgen.. Ik heb op mijn werk al veel gezien en helaas geroken. Maar elk half uur wakker worden van iemand die zijn ingewanden eruit ligt te gooien is echt niet goed. Terwijl heel het hostel een excursie deed bleef ik met Nicoline achter. Zij was er uiteindelijk ook echt slecht aan toe.. Het deed me echt pijn. Zo naar toegeleefd. Heel veel geld neergelegd en nog nooit zo graag naar huis gewild. Durfde niks te eten en overal was het zo ongelooflijk vies. De gesprekken in het hostel gingen over ziek zijn, ziek geweest zijn of nog ziek moeten worden. Al spraken de eigenaren over een bacterie. Mijn google acties leiden tot alles behalve een bacterie. Terwijl ik tot maandag zou blijven heb ik besloten om naar huis te gaan. Gezondheid is namelijk niet te koop. En dat maakt je op dat moment dan ook echt niet meer uit.  
Als je ziek bent dan mag je niet vliegen, gelukkig kunnen wij als vrouwen wat make up op brengen en een keer lief lachen. In de taxi probeerde ik heel hard te hoesten om de taxichauffeur van het braken van mijn mede reisgenoot te misleiden. Ik was zo blij dat ik weer thuis was. Ik ga genoeg weg van huis en daar heb ik dan ook nooit moeite mee. De eerste keer voordat ik nu weer eens weg ga, kan wel eens even duren.. Ben er wel even van ''genezen''