Oost West thuis .... ?

Als je op vakantie bent en het hebt over Corona. Dan denk je toch al snel aan een lekker koud pilsje waar het sappige citroentje niet weg te denken is.

10 maart vertrokken we met 13 deelnemers richting Lanzarote. Geen 1 besmetting in Lanzarote en de zon schijnt er tenslotte. Het is dan toch gespreksonderwerp nummer 1 en we maken er wat domme grappen over. Er komen steeds meer (paniek)berichten vanuit Nederland en heel “Brabant” staat op z’n kop. Mijn collega die uit Den Helder komt plaagt mij dat wij Brabanders het virus mee brengen. Ook de deelnemers houden zich ermee bezig. Zij vertellen dat dingen gaan sluiten en lezen ook grappen en paniek berichten voor. Ik probeer hen uit te leggen dat we ons niet druk moeten maken over het geen waar we geen invloed op hebben.

Het onmogelijk, mogelijk maken! Dat is onze opdracht en onze passie. Waar zij het hele jaar voor gespaard hebben en al een hele tijd naar uit hebben gekeken. De vakantie van hun leven geven, om nooit meer te vergeten. Ik denk dat dat laatste wel is gelukt. Nooit meer vergeten dan…

Elke keer wanneer mijn telefoon af ging was het paniek vanuit Nederland. Buikpijn van de negatieve berichtjes vanuit Nederland. Waarbij ik mij probeer te focussen op al onze leuke geplande activiteiten. Ik dacht bij mezelf, als ik al zo moet relativeren. Hoe is het dan wel niet voor onze deelnemers? Maar wanneer ik mijn kop laat hangen, dan doen zij dat ook.

Al snel kregen we te horen dat Corona Lanzarote had bereikt. Helaas nu dus niet het biertje waar we het net over hadden. Uur na uur werd alles een beetje onzekerder. Waarbij binnen 24 uur ineens alles gesloten werd door de Spaanse regering. Daar zat ik dan, met m’n grote mond. Vanaf een bepaald moment hebben we de deelnemers elke dag slecht nieuws gebracht. Eerst dat er Corona op het eiland was, toen dat de activiteiten niet door gingen, maar dat we andere activiteiten zouden verzinnen, ook die vlieger ging niet op... In Spanje ging alles op slot. We zouden onze vakantie voortzetten alleen dan wel binnen de muren van het resort. Met een lach en een traan gingen we er met z’n allen voor. Toen we een dagje waren “opgesloten” zagen we het hotel steeds rustiger worden. Het volgende slechte nieuws kwam, we moesten het hotel uit want die ging sluiten. Weer zie ik angst en tranen.. Na een rondje koffers inpakken en kamers controleren gaan we in een stoet van 8 taxi’s richting het andere hotel. Met setjes van 2. Voller mogen de taxi’s niet. We komen in een luxe hotel en iedereen is weer een beetje bijgekomen. Er is een hele leuke disco waar onze deelnemers met karaoke het podium stelen. Alles lijkt wel weer goed te komen. Ik grap met mijn collega’s over dat er nog wel meer aan zit te komen.. Ik had namelijk al meer dingen voorspelt die uit waren gekomen. En dan heb ik het niet over het winnen van de jackpot.

Al won ik wel met Bingo *lichtpuntje*

De volgende dag komt er ineens geen bier meer uit de tap. De bars sluiten, het animatie team vertrekt. Overal staan stoelen voor en alles wordt opgeruimd. Snel sprint ik naar de directeur en laat mij informeren over de situatie. Weer roepen we de deelnemers bij elkaar voor een rondje slecht nieuws. 1 deelnemer vraagt of ik bij haar wil komen zitten, ik begrijp haar vraag en sla snel een arm om haar heen.

We worden als reisleiders nu pas echt op de proef gesteld. Nog een paar dagen vertoeven in het hotel. Want buiten het resort komen is verboden.. Elk uur komen er deelnemers vragen, of de stranddag dan ook niet door gaat? Nee ook dit gaat niet door. En zien we dan ook geen kamelen? Nee, wij mogen niet meer van het resort af. Waarbij ik een teleurgestelde snoet terug kreeg. ‘’ Nou, daar ben ik ook niet voor gekomen.. ‘’

Mijn hart brak. Voor mij is het allemaal wel te doen. Al zou ik ook niet ontkennen dat ik er geen borrel op gedronken heb. Maar wat ben ik trots op hen! Het enige wat zij konden was op ons vertrouwen en er maar het beste van maken..

Met spelletjes spelen, sportsessies en Jochem Meijer, kijken op een laptop komen we de dagen door. Ik zie deelnemers buiten de angst, toch een beetje genieten. De zon schijnt en we hebben elkaar..

Ik kneep hem nog wel een beetje of we wel terug naar Nederland zouden mogen. Ook is dit voor mij wel te overzien. Maar ik dacht aan de deelnemers en hun familie en begeleiders.

In het vliegtuig terug naar huis valt er een spanning van ons af. Ik zie mijn collega’s ontspannen. Bij thuiskomst stort ik even in. Heel Nederland staat in rep en roer en ik heb echt even nodig om te acclimatiseren. Het lijkt wel alsof de hele wereld al geaccepteerd heeft dat we de komende dagen, weken en maanden een nieuw leven tegenmoet gaan.

Ik besef nu pas hoe leuk ik mijn werk vind. Hoe lief ik mijn vriendinnen vind en hoe goed ik het eigenlijk heb.

Omdat ik sinds kort bewegingstherapeut ben bij ORO werk ik thuis. Ik probeer filmpjes op te nemen om mijn collega’s in de directe zorg te ontlasten. Ik heb al een paar keer gebeld dat ik graag wil komen helpen. Maar mijn hulp is (nog) niet nodig. Ik voel mij bezwaard en wil gewoon graag iets betekenen.

Gisteren las ik een berichtje dat je de wereld kunt helpen om op de bank te gaan liggen en chips te eten. Dat is misschien wel het meest wijzen wat ik de afgelopen dagen gehoord heb. Maar toch kan ik er met mijn hoofd niet bij.

Het doet mij pijn om de cliënten de hele dag door hetzelfde rondje te zien fietsen, en tegen zichzelf praten over dat het maandag is. En er toch niet gewerkt kan worden.

Ik begrijp de cliënten erg goed. Bij mij ontstaat er ook een ERROR. We moeten weer wennen aan een nieuwe structuur in ons leven. Ik ben echt super trots. Want hoe moet je deze bizarre gebeurtenis uitleggen aan je cliënten? Als je het zelf niet eens begrijpt…

Voor nu geniet ik maar van een theetje in het zonnetje.

Hopelijk kunnen we snel weer met zijn allen gaan reizen!  

En wanneer we dan op vakantie gaan en denken aan Corona, dan zullen we daar vast andere gedachtes bij hebben.